Transport Database and Photogallery Mercedes-Benz OC500RF 6x2 / Sunsundegui SC7-15M #3278

9 august 2019 - Almuñecar, Estacion De Autobuses. W Polsce to totalna egzotyka , a w Hiszpanii szara, a w zasadzie słoneczna codzienność, czyli Sunsunegui SC7. Jeżeli chodzi o sam rys historyczny, to historia samej marki Sunsundegui, sięga 1944 roku, kiedy to założone zostały w północnej Hiszpanii, w regionie Baskonia, nad Zatoką Biskajską, w położonym w odległości 18 km od San Sebastián, leżącym tuż przy granicy z Francją- Irun,Zakłady Naprawcze Taboru Kolejowego. Strategiczne położenie miasta, na pograniczu Hiszpanii i Francji, zaowocowało lokalizacją firmy, której początkowo celem była naprawa sprzętu kolejowego . Następnie firma przeniosła się do miasta Alsasua w Nawarrze, ważnego punktu rozwoju kolei w XX wieku. W tym czasie całkowicie poświęcono się naprawie pociągów Renfe. Kiedy państwowa firma zaczęła otwierać własne warsztaty naprawcze, Sunsundegui musiało dostosować się do nowych realiów. W tej sytuacji firmę przejęła nowa grupa zarządzająca, która dostosowała swoje usługi do naprawy i blacharstwa pociągów (coś, jak teraz Autosan), oraz wprowadziła zabudowy autobusów i autokarów. Pomijając wiele ciekawej historii, idziemy do tego, co nas interesuje. Pierwszym „na poważnie” modelem autokaru, był Sunsundegui Korinto. Zmontowany na podwoziu DAF SB 3000, z silnikiem DKX 1,160 Ati, mógł przewozić 54 pasażerów na rozkładanych siedzeniach, oprócz kierowcy i pilota. Elementami, które go wówczas charakteryzowały, była klimatyzacja, ogrzewanie konwektorami, oraz pojemność bagażnika około 10 m³. Jednakże “bank rozwalono” innym modelem, czyli bardziej znanym Sunsundegui Stylo. Przez kilka lat był autokarem wybieranym przez większość dużych firm drogowego transportu pasażerskiego, takich jak Alsa. Duża część ich floty składała się z tego modelu, który montowany był na podwoziu Mercedesa 404. Oferowano również wersję przegubową. O saym Stylo pod jednym z kolejnych zdjęć. Idąc dalej, Sunsundegui zaczęło nabierać rozpędu dzięki eksportowi swoich pojazdów do takich krajów jak Izrael czy Wielka Brytania. Doprowadziło to do podpisania ważnej umowy handlowej z Volvo na zabudowę podwozi szwedzkiej firmy, a tym samym wprowadzenia na rynek w 1993 roku, modelu Interstylo, z dużą ilością miejsc dla pasażerów i przystosowaną dla osób niepełnosprawnych. Model ten był również wysoko ceniony na rynku ze względu na swoją solidność i niezawodność. W 1996 z kolei, Sunsundegui wprowadza na rynek nowy, przełomowy model: Sunsundegui Sideral. Ten pojazd wyróżniał się konstrukcją o szerokich, zakrzywionych liniach, oraz solidnością. Wyznaczał standardy dla przyszłych autokarów pod względem wzornictwa. Po raz kolejny był to pojazd, który odniósł wielki sukces komercyjny, co pomogło utrwalić reputację Sunsundegui jako dobrego konstruktora nadwozi i posłużyło jako model ewolucji w kierunku tego, co później nazwano Sideral 2000. Cztery lata po wprowadzeniu na rynek Siderala, stworzony zostaje wóz, który teraz nazywa się Sideral 2000. Był to wielki postęp w stosunku do swojego poprzednika pod każdym względem. Asymetryczne lusterka wsteczne, tak charakterystyczne dla marki, zostały również stworzone dla tego modelu i są nadal używane w SC7. Póżniej w chronologii, był Astral, którego pominiemy, bo to nie “turystyk”, a na takich się dziś skupiamy. Sideral 2000 był przystosowany do różnych wersji, takich jak niższa wersja o nazwie Sideral 330. Sunsundegui postanowiło stworzyć pojazd, który byłby lepiej przystosowany do obsługi regularnych linii i małych wycieczek i tak narodził się Sideral 3.30. Chociaż miał niższą wysokość i bardziej spartańskie wyposażenie niż Sideral 2000, jego bagażniki, miały jednak praktycznie taką samą pojemność. Był bardziej dostosowany do regularnych linii, rezygnując z niektórych ozdobnych lub niefunkcjonalnych detali. I teraz “nowsza” część historii, czyli SC5, który zastępuje Siderala. I nie na samym końcu, ale my tutaj się dzisiaj zatrzymamy, jest SC7, czyli luksusowa i wyższa wersja SC5, dostępna również w różnych podwoziach i długościach: Volvo, MAN, Scania i Mercedes Benz, o długości 12, 13, 14 i 15 metrów. Wszystkie o wysokości 3,7 metra. Co do autobusu ze zdjęcia, to później podstawił się na kurs do Granady i miałem przyjemność nim jechać. Tym samym, jak później się okaże już w latach bardziej współczesnych, miałem możliwość jechania wszystkimi SC7, (nie zaznałem tylko Scanii, ale w przeciwieństwie do Irizara, takich nawet nie widziałem na żywo). Oczywiście autobus jest bardzo komfortowy i liczę, że w Polsce pojawi się więcej używek, już nowszego modelu (oczywiście nie tych z Alsy, bo tam już pewnie nie ma co zbierać z asfaltu). Teraz na koniec, pomijając historię, podsumowanie. Na pewno tematu tych hiszpańskich autobusów nie wyczerpaliśmy i jeszcze będę do nich wracał między innymi przy okazji Stylo.

Mercedes-Benz OC500RF 6x2 / Sunsundegui SC7-15M #3278

Comments

Send Your Comment

User functions

Related Content

Link us